بدون های و هو

«بدون های و هو»

ذره ای از حسرت دل، نکته ها از عشق گفت

آن که پهلویش نشستم با هزاران آرزو

گاه از عشق نهان می گفت، گاه از خواب دل

گاه از قلبی که درمانده است از هر جای و سو

گاه از تاریخ و گاهی از فلاکت های عمر

شمه ای از دلخوری ها، مبحثی از آب و جو

لحظه هایی در خوشی می رفت، گاهی غم بر او

سایه می افکند، همچون عاشقی در جستجو

آسمان می دید، اما نقشه ها در ذهن داشت

شخم می زد سایه ها را با زبان گفتگو

خنده ای می زد که گویی هیچکس غمناک نیست

گریه ای می کرد گویی نیست یک تن خنده رو

الغرض در عالم خود، یک جهان تأویل داشت

از نسیم عشق تا طوفان دل چون پیشگو

گفتمش آیا زمین این گونه می سازد نظر

یا که انسان می سزد اینگونه باشد خلق و خو

گفت این عالم چو موزائیک دارد رنگها

تکه های عمر اینجا، چون نمادی هست از او

این جهان شکل است، هستی از وجود دیگری است

آب دریا نیست آبی همچو آب اندر سبو

نکته ها گفتم اگر هشیار باشی همچو من

گفتمان ها را شکافاندم، بدون های و هو

حسن بشیر

تهران- پنجشنبه

5/10/1392