واژه ها اکنون زمن هم خسته اند

«واژه ها اکنون ز من هم خسته اند»

دوستان خوب همیشه حتی از هوای پاک ضروری ترند.

با آنها می شود نفس کشید. با آنها می شود شناخت را دوباره شناخت،

و  با آنها می توان، دوباره به قلب ها سر زد.

از اینجاست که می گویند باید جلیس را شناخت تا مجالست نمود.

جناب محبی نیز از همین دوستان خوبی است که در یک مکاشفه ای، کشف شد.

گاهی تلنگرهای ایشان، فکر را به خلجان می اندازد و قلب را به هیجان.

این دو بیت ایشان، نیز، چنین تنلگری بود.

هر چه بود، مرا به یاد نی و نیستان انداخت. آنجا که باید در هر دمی به آنها سر زد، نه آنکه در هر دم آنها را فراموش کرد.

او گفت و  من گفتم. اما گفتنی ها هنوز ناگفته مانده اند.

محبی چنین نوشت:

مدتی   این  مثنوی   تاخیر    شد
خمره های می  همه تخمیر شد

فصل تابستان  مدارس  بسته اند
باب شعرت از چه رو تعطیل شد؟

و من چنین نوشتم:

خمره هایم مدتی بشکسته اند

خمرها، با خاکها، پیوسته اند

در گذشته، شعر، در من می شکفت

واژه ها اکنون زمن هم خسته اند

گر چه، حال من چنین بیهوده گشت

از دلم امیدها نگسسته اند

در درونم شعله ها خاموش نیست

در پی یک فرصتی بنشسته اند

+++++

یک نفس گفتم، ولی ناگفته ها

باز هم از گفته هایم، جَسته اند

حسن بشیر

دوشنبه - 28/6/1390