انجمن علوم ارتباطات ایران: نوزادی که متولد نشد

انجمن علوم ارتباطات ایران

(نوزادی که متولد نشد)

 (این مطلب متاسفانه با تاخیر منتشر می شود)

روز چهارشنبه شب یعنی شب پنجشنبه 7/9/86 در مجتمع دانشگاه کاربردی 41 جلسه ای با حضور پدر ارتباطات ایران یعنی استاد معتمدنژاد و جمعی دیگر از اساتید این حوزه تشکیل گردید. بنده نیز به این جلسه دعوت شده بودم. گر چه خسته از کار دانشگاهی بودم اما چون برای دعوت کنندگان ارزش قائل بودم، بهر سختی که بود خودم را به محل جلسه رساندم. جلسه خوب، با صفا و صمیمیت و دوستانه بود. من کمتر توفیق داشتم که در جلسات پدر ارتباطات ایران شرکت کنم. اما آن شب احساس کردم که می شود گفت که هر جا استاد باشد، نوعی از صفای ارتباطی میان افراد حاضر حضور می یابد و نوعی از همدلی حاکم می گردد.

هدف از جلسه اتخاذ تدابیری در مورد نجات وضعیت علوم ارتباطات در ایران بود. استاد معتمدنژاد مایل بود که انجمنی در این رابطه تشکیل و عهده دار وظایفی باشد که معمولا در دو انجمن رسمی کنونی یعنی "انجمن جامعه اطلاعاتی ایران" و "انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی و ارتباطی" به آنها پرداخته نمی شود.

صحبتها در این زمینه داغ شد. جناب آقای دکتر سلطانی فر عملا اداره جلسه را بعهده گرفت اما به لحاظ اینکه عملا به میزبان تبدیل شده بود نمی توانست از دست تلفنهای خواسته یا ناخواسته از دوستان فرار کند. واقعا این تلفنهای همراه را می توان نوعی Noise در کانال ارتباطی دانست. البته با وضعیتی که در ایران در مورد استفاده از این وسیله ارتباطی هست می توان واقعا به مساله "نویز" کاملا ایمان آورد. لذا جلسه عملا با ادامه استاد ارجمند جناب دکتر محسنیان راد ادامه می یافت. دکتر فرهنگی معتقد بود که چرا نباید انجمنهای موجود را تقویت کرد تا به همه وظایف خود عمل کنند. دکتر محسنیان در آغاز با تاکید بر اهمیت طرح پدر ارتباطات ایران، سمت و سوی بحث را به فعال کردن هر چه بیشتر ساختارهای موجود که عملا "انجمن جامعه اطلاعاتی ایران" که خود عضو هیئت مدیره آن انجمن هستند کشاند. بنظر رسید این تفکر، بهترین راه حل بود که هم ایشان و هم دکتر فرهنگی و هم برخی از افراد دیگر مانند دکتر خانکی مطرح کردند.

البته صحبت های مختلفی از تشکیل یک NGO گرفته تا یک قطب علمی که گویا اخیرا توسط وزارت علوم، تحقیقات و فن آوری مطرح گردیده و یا بنیاد علوم ارتباطات ایران، ادغام دو انجمن، و نهایتا تشکیل کمیته ای برای همکاری دو انجمن مطرح که این آخرین نظر، چیزی بود که مطلوبتر از همه واقع گردید و مورد تایید قرار گرفت.

حرکت نجات دهنده در زمینه علوم ارتباطات بویژه در بحث های مربوط به تدریس، کتاب، شیوه های ارتباطی، تصمیمات مربوط به حوزه های ارتباطات، جهت دادن به تحقیقات و پژوهشهای مرتبط در این حوزه و ایجاد زمینه رشد و تعالی آن در ایران از مسائل مهمی است که معمولا در انجمنهای علمی که ناظر به بحث های بخصوصی هستند مطرح نمی گردند. با چنین هدفی اکتفا به حضور برخی از اساتید در این زمینه کافی نیست. در کشور ساختارهای چندی وجود دارند که در این زمینه مسئولیت دارند و حضوری قانونی که باید با دیدگاههای اساتید دانشگاهی نیز همراه گردد که در این جلسه حضوری نداشتند. از طرف دیگر می توان گفت که تعدد انجمن هائی که بهر شکل نوعی از همپوشانی را دارا هستند آنهم با جوان بودن این حوزه مطالعاتی در کشور و شکنندگی آن به صلاح نیست مگر اینکه کلا زاویه بحث آن با دو انجمن دیگر متفاوت باشد. به عنوان مثال ما در زمینه بحث های میان رشته ای بویژه با توجه به جامعه اسلامی ما در این زمینه با کمبود وجود یک ساختار تشکیلاتی به عنوان انجمن مواجه هستیم. چیزی که مدتهاست به عنوان یک اقدام مورد نیاز پیگیری می شود اما متاسفانه هنوز مسئولین مربوطه فرصت آنرا نمی یابند که در این زمینه تصمیم بگیرند.

بهر حال نوزادی که می خواست در شب پنجشنبه متولد شود، متولد نشد. اساتیدی که در آنجا جمع شده بودند ترجیح دادند که همین نوزادهایی را که حداقل چند ساله شده اند را بزرگ کنند. شاید خیر در همین فرزندان باشد، اگر پدران آنها صد البته به فکر آنها باشند و خواستار رشد و تربیت و بالندگی آنها برای خدمت به جامعه ایرانی و اسلامی ما باشند.